Δημόσια υποστήριξη στους "οικολόγους-πράσινους" / της Σύνταξης

(Απο την Προοδευτική Πολιτική)

Το διακύβευμα αυτών των εκλογών ήταν από καιρό γνωστό:

*
Σε μία κατάσταση γενικευμένης κρίσης, ήταν ζητούμενο το αν η ελληνική κοινωνία θα εύρισκε τον τρόπο να παραγάγει πολιτικά γεγονότα ικανά να αποτυπώσουν τη δεδομένη απαξίωση του πολιτικού συστήματος, χωρίς να τίθενται εν αμφιβόλω τα κεκτημένα της μεταπολιτευτικής περιόδου.
*
Ήταν επίσης ζητούμενο να καταδικαστεί πολιτικά η χειρότερη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης, εκείνη της καραμανλικής «Νέας Δημοκρατίας».

Θα ήταν πράγματι οδυνηρό αν το μεν πολιτικό σύστημα δεν μπορούσε να παραγάγει πολιτικά υποκείμενα ικανά να καρπωθούν τη δυσαρέσκεια των πολιτών, οι δε πολίτες παρέμεναν ακινητοποιημένοι από τις ελκτικές δυνάμεις του καθεστώτος μεταπολιτευτικού συστήματος, των ιδεοληψιών και των πελατειακών του σχέσεων.

Για πολλούς ήταν αναμενόμενο το πολιτικό υποκείμενο-υποδοχέας της διαμαρτυρίας να γεννηθεί στο χώρο του «νέου κέντρου», το χώρο όπου κινούνταν κατ' εξοχήν η «δράση», η «φιλελεύθερη συμμαχία», η «δημοκρατική αναγέννηση», οι «δημοκρατικοί» κ.ο.κ. Η φιλαρχία όμως αυτού του χώρου, ο μικρομεγαλισμός του, ο σεκταρισμός του και ο αφόρητος ερασιτεχνισμός του εκμηδένισαν κάθε σχετική δυνατότητα.

Αυτό όμως που δεν μπόρεσαν να πράξουν οι ηγετίσκοι του «νέου κέντρου» το έπραξαν αυτόνομα οι πολίτες, «από τα κάτω»: στην τελική ευθεία προς τις εκλογές πυροδοτήθηκε ένα λαϊκό ρεύμα υποστήριξης προς τους «οικολόγους-πράσινους», που εντυπωσιάζει τους πολιτικούς παρατηρητές και γεμίζει άγχος τα επιτελεία των καθεστωτικών δυνάμεων του «μεγάλου» και του «μικρού» δικομματισμού.

Το ρεύμα αυτό υπέρ των «οικολόγων πρασίνων» λειτουργεί πολλαπλά θετικά για το πολιτικό μας σύστημα:

• Δίνει τη δυνατότητα σε εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας να εκφράσουν τη δικαιολογημένη απαξία τους προς το πολιτικό μας σύστημα με τρόπο έντονο (υπολογίσιμο στο εκλογικό αποτέλεσμα) και εποικοδομητικό. Είναι αυτό κάτι που το περιμέναμε 10 χρόνια (από το «κόλλημα» του εκσυγχρονιστικού εγχειρήματος από το 2000-2001) και που με τους ΟΠ γίνεται πραγματικότητα.

• Αναδεικνύει το ζήτημα της ανάταξης του ελληνικού περιβάλλοντος και της αντιμετώπισης της κλιματικής αλλαγής στη θέση που του αρμόζει -αυτή ενός κορυφαίου εθνικού ζητήματος. Είναι αυτό κάτι που το περιμέναμε τουλάχιστο 20 χρόνια (από την εμφάνιση του νέφους, τη δεκαετία του '70 και το ατύχημα του Τσερνομπίλ στα μέσα της δεκαετίας του '80) -και με τους ΟΠ γίνεται πραγματικότητα. Η «οικολογία» δεν αποτελεί μία ακόμα «κλαδική πολιτική», όπως διακηρύσσουν εν τη αφελεία τους τα καθεστωτικά κόμματα -και μάλιστα για να πιστωθούν οικολογικά εύσημα! Δεν αποτελεί «μόδα» όχι τουλάχιστο περισσότερο από ότι δεν αποτελούσε «μόδα» η κινητοποίηση των λαών για εθνική τους χειραφέτηση ή το εργατικό κίνημα ή το κίνημα των γυναικών το 19ο και τον 20ό αιώνα. Το περιβαλλοντικό πρόβλημα θα είναι για απροσδιόριστο χρονικό διάστημα ο κεντρικός πυλώνας της πολιτικής. Όπως έχει ειπωθεί, ο 21 αιώνας θα είναι «ο αιώνας της οικολογίας».

• Οδηγεί ευθέως στην μετεξέλιξη του πολιτικού μας συστήματος. Ο παραδοσιακός δικομματισμός μετεξελίσσεται σε ένα διπολισμό ευρωπαϊκού τύπου όπου την εξουσία θα διεκδικεί μία πολυκομματική δεξιά (ΝΔ και ΛΑΟΣ) και μία πολυκομματική κεντροαριστερά (ΠΑΣΟΚ και ΟΠ). Η εξέλιξη αυτή δε διευρύνει απλά τη δυνατότητα για «ελέγχους και εξισορροπήσεις» εντός του συστήματος. Απομονώνει επιπλέον την αριστερά, κάτι που αν συμβεί θα σηματοδοτήσει την οριστική καταβαράθρωση της μεταπολιτευτικής «μπουρδολογίας» (που είναι αποκλειστικά αριστερής προέλευσης). Χωρίς το ιερατείο του συστήματος -την αριστερά- οι διαδικασίες αποσύνθεσής του θα επιταχυνθούν και θα διευρυνθούν. Είναι αυτό κάτι που το περιμέναμε 15 χρόνια (από την ανάδειξη του Σημίτη στην πρωθυπουργία, το 1996) -και με τους ΟΠ γίνεται πραγματικότητα.

• Σημαντικό προϊόν της πολιτικής ανάπτυξης των ΟΠ είναι η αιμοδοσία του πολιτικού μας συστήματος με νέες πολιτικές δυνάμεις που προέρχονται από το χώρο των ενεργών πολιτών. Και μόνο γι' αυτό θα άξιζε να υποστηριχτούν οι ΟΠ. Ένα από τα πλέον απεχθή χαρακτηριστικά του καθεστώτος πολιτικού συστήματος -που εκμηδενίζει ταυτόχρονα την αποτελεσματικότητά του- είναι η «κλειστότητά» του, η σχεδόν πλήρης κοινωνική και ανθρωπολογική αναπαραγωγή του. Αυτή η οιονεί φεουδαρχική λειτουργία του πολιτικού συστήματος δέχεται με την ανάπτυξη των ΟΠ ένα γερό και καλοδεχούμενο πλήγμα. Είναι αυτό κάτι που το περιμέναμε 30 χρόνια (από την πολιτική ενσωμάτωση του ΠΑΣΟΚ, στα τέλη της δεκαετίας του '70) -και με τους ΟΠ γίνεται πραγματικότητα.

• Τέλος, οι ΟΠ εντάσσονται πράγματι σε μία υπαρκτή ευρωπαϊκή πολιτική οντότητα, το «ευρωπαϊκό πράσινο κόμμα» (EGP) πράγμα που είναι πολλαπλά θετικό: από τη μια μειώνει τις πιθανότητες να απορροφηθούν και οι ΟΠ στην απολιτική, υπερεπικοινωνιακή και λαϊκίστικη κενολογία των εγχώριων πολιτικών δυνάμεων· από την άλλη παράγει πραγματικό ευρωπαϊκό δημόσιο χώρο, που είναι κάτι που το περιμέναμε 25 χρόνια (από τις σχετικές απόπειρες του ιταλικού «ριζοσπαστικού κόμματος» τη δεκαετία του '80) και με το EGP γίνεται πραγματικότητα.

Θεωρούμε αυτονόητο πως η υπερψήφιση των ΟΠ καταδικάζει τα κυβερνητικά πεπραγμένα, ίσως και περισσότερο από την ψήφο στο ΠΑΣΟΚ: διότι διευρύνει την αποδοκιμασία προς την κυβέρνηση και πέραν των ορίων του πασοκογενούς χώρου και δημιουργεί όρους για ουσιαστική πολιτική ανανέωση του αντικυβερνητικού χώρου και άρα για κατοχύρωση της ηγεμονίας του, πέραν της απλής αναπαραγωγής ενός φαύλου κύκλου εναλλαγής ΠΑΣΟΚ-ΝΔ στα κυβερνητικά έδρανα.

Τούτων λεχθέντων, δεν μπορεί να παραβλέψει κανείς τα μειονεκτήματα των ΟΠ, που τουλάχιστο εν μέρει κατάγονται η σχετίζονται πολιτικά από το χώρο των «συσπειρώσεων» και της άκρας αριστεράς της δεκαετία του '70 και του '80. Οι ΟΠ μοιάζει ώρες-ώρες να επιχειρούν να συγκρατήσουν ή να ελέγξουν τις εσωτερικές τους εξελίξεις μετερχόμενοι κλασικών «οργανωτικών» μεθόδων της μεταπολιτευτικής άκρας αριστεράς. Υπάρχει επίσης η αίσθηση πως ορισμένοι ΟΠ διατηρούν ακέραιη μια «κρυφή ατζέντα» (οικονομική, γεωστρατηγική ή κοινωνική) που την καλύπτουν πίσω από ένα οικολογικό προσωπείο. Πρόσφατα ο επικεφαλής των ΟΠ Μιχάλης Τρεμόπουλος μας διαβεβαίωσε πως το κόμμα του είναι ευρωπαϊστές χωρίς υποσημειώσεις. Το επόμενο διάστημα οι ΟΠ θα χρειαστεί να μας πείσουν πως είναι επίσης οικολόγοι χωρίς υποσημειώσεις!

Εν πάση περιπτώσει, το εκλογικό αποτέλεσμα θα φέρει τους ΟΠ ενώπιους ενωπίω με πελώριες ευθύνες. Μόνο αν ανταποκριθούν στις ευθύνες τους αυτές θα μπορέσουν οι ΟΠ να καθιερωθούν στην κεντρική πολιτική σκηνή και να παίξουν το ρόλο που οφείλουν. Αλλά αυτά αποτελούν αντικείμενο μιας μελλοντικής συζήτησης, που έχει ως προϋπόθεση την αποφασιστική ενίσχυση των ΟΠ στην τρέχουσα εκλογική διαμάχη, με στόχους (κλιμακούμενους ως προς το μέγεθος της επιτυχίας):

• την εκλογή ενός ή δύο ευρωβουλευτών,

• το ξεπέρασμα μιας τουλάχιστο από τις δυνάμεις του αριστερού «μικρού δικομματισμού» και

• τη διψήφια εκλογική τους καταγραφή.

Με βάση το παραπάνω σκεπτικό και εξ ονόματος των αναγκών του πλανήτη, της πατρίδας και της προοδευτικής εξέλιξης της Ελλάδας, η «Προοδευτική Πολιτική» υποστηρίζει δημοσίως τους ΟΠ στις ευρωεκλογές της 7ης Ιουνίου.