Εξαφάνιση της φυσικής βλάστησης στη Θεσσαλία

Απο το kosmoslarissa.gr

Στη διαπίστωση ότι έχουν ελαχιστοποιηθεί έως και εξαφανιστεί, σε ορισμένες περιπτώσεις, οι νησίδες φυσικής βλάστησης στο θεσσαλικό κάμπο, με συνέπεια την υποβάθμιση της βιοποικιλότητας της περιοχής, καταλήγει μελέτη του καθηγητή Εφαρμογών στο ΑΤΕΙ Λάρισας, Γιώργου Ευθυμίου.

Σύμφωνα δε με τον καθηγητή, όπου εξακολουθούν να υπάρχουν τέτοιες νησίδες φυσικής βλάστησης, έχουν υποβαθμιστεί σημαντικά. Η δημιουργία σύγχρονων και εκτεταμένων μονοκαλλιεργειών, η εφαρμογή εντατικής γεωργίας και η πλήρη εκμηχάνισή της, αποτελούν, όπως εξηγεί ο κ. Ευθυμίου, τους βασικούς λόγους των προβλημάτων που έχουν δημιουργηθεί στη θεσσαλική πεδιάδα.

Ο ίδιος σημειώνει ακόμα πως με τη συρρίκνωση των δασικών εκτάσεων λόγω υλοτομιών, πυρκαγιών, εκχερσώσεων, υποβάθμισης, αλλαγής χρήσεων γης, μειώνεται δραστικά και η ποικιλία της ζωής. Μια σημαντική κατηγορία δασικών εκτάσεων είναι η παρόχθια δασική βλάστηση. Πρόκειται για τη φυσική βλάστηση που η ύπαρξη και η ζωτικότητά της εξαρτάται από την άμεση ή έμμεση επίδραση του νερού, επιφανειακού ή υπόγειου. Χαρακτηρίζεται ως σημαντική κατηγορία διότι στηρίζει πλούσια βιοποικιλότητα.

Σύμφωνα με τον καθηγητή, στο παραποτάμιο δάσος του Νέστου έχουν καταγραφεί περισσότερα από 15 διαφορετικά είδη αναρριχώμενων ειδών, τα οποία δίνουν την αίσθηση της «ζούγκλας» λόγω της μη προσπελασιμότητας. Αυτά τα αναρριχώμενα είδη δημιουργούν, κατά θέσεις, απαράμιλλου κάλους τοπία, με φυσικές «κουρτίνες».

Μερικές ακόμη σημαντικές λειτουργίες των παρόχθιων δασών, σύμφωνα με τον καθηγητή, είναι ότι συγκρατούν την κοίτη, την προστατεύουν από τη διάβρωση, βελτιώνουν την ποιότητα του νερού, με το φιλτράρισμα και τη συγκράτηση των φορτίων που αυτό μεταφέρει, είτε από τα ανάντη προς τα κατάντη είτε από τις γειτονικές καλλιέργειες προς την κοίτη, δημιουργούν μικροκλίμα στην περιοχή και βελτιώνουν τη βιοποικιλότητά της.

Η παρόχθια βλάστηση είναι αυτή που αναπτύσσεται κατά μήκος μικρών και μεγάλων ποταμών, χειμάρρων ακόμη και στα αρδευτικά και στραγγιστικά κανάλια δημιουργώντας θέσεις για φωλεοποίηση, τροφή και απόκρυψη ειδών της άγριας ζωής, αυξάνοντας παράλληλα τη βιοποικιλότητα των ειδών αλλά και την ποιότητα και την ποικιλία του τοπίου, επισημαίνει ο κ. Ευθυμίου.