Παραμονή ευρωεκλογών, και παρά το γεγονός ότι μέχρι την τελευταία στιγμή μάς βομβαρδίζει το πυκνότερο κύμα δημοσκοπήσεων στη σύγχρονη πολιτική ιστορία της χώρας, κανείς δεν τολμά να δηλώσει σίγουρος για τα αυριανά αποτελέσματα.
Ισως ο τελικός στόχος αυτής της γκαλοπολαγνείας να είναι ακριβώς αυτός: η διασπορά των αναμενόμενων κομματικών ποσοστών και η διευκόλυνση των (μεγάλων) κομμάτων να δώσουν τις ερμηνείες που τα εξυπηρετούν στις εκλογικές τους επιδόσεις.
Μόνο που καμιά φορά τα δημοσκοπικά παιχνίδια ξεφεύγουν και τότε αναλαμβάνουν να «συνετίσουν» το εκλογικό σώμα οι μηχανισμοί του βαθέος κράτους, κάνοντας χρήση πρόθυμων διαύλων ενημέρωσης και προπαγάνδας.
Η προσωπική επίθεση που δέχτηκε πριν από δέκα μέρες ο Μιχάλης Τρεμόπουλος συνέβη μόλις οι δημοσκοπικές επιδόσεις των «Οικολόγων Πράσινων» άρχισαν να εκτινάσσονται στα όρια των διψήφιων ποσοστών. Ανασύρθηκε τότε από τη γνωστή σκανδαλοθηρική εφημερίδα, που αυτοπροβάλλεται ως θεματοφύλακας της πατριωτικής και χριστιανικής μας ταυτότητας, την Espresso, ένα βίντεο από μια δημόσια εκδήλωση, όπου ο κ. Τρεμόπουλος επαναλαμβάνει για τα ζητήματα των μειονοτήτων και τα ανθρώπινα δικαιώματα των Ελλήνων πολιτών όσα υποστηρίζει εδώ και δύο τουλάχιστον δεκαετίες. Τα ίδια, δηλαδή, που επιτάσσουν οι διεθνείς συνθήκες τις οποίες έχει υπογράψει η χώρα μας και ορίζουν οι σχετικές αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
Η εφημερίδα ομολόγησε άθελά της ότι το δημοσίευμά της δεν ήταν αποτέλεσμα ρεπορτάζ, αλλά της δόθηκε υπό σκοτεινές συνθήκες: «Το βίντεο περιήλθε με κάπως κινηματογραφικό τρόπο στην κατοχή μας». Και ω του θαύματος, το ίδιο βίντεο έπαιζε το ίδιο βράδυ σε όλα τα κανάλια!
Φυσικά πίσω από τις προσωπικές επιθέσεις στον κ. Τρεμόπουλο κρύβεται η αγωνία τους μήπως εκφραστεί και η άλλη Θεσσαλονίκη, πέρα από εκείνη του κ. Ανθιμου και του κ. Ψωμιάδη, ενώ δεν του έχουν συγχωρήσει και τον ρόλο του στα ζητήματα του Πόρτο Καρράς, του Βατοπεδίου και των «κουμπάρων».
Το φαινόμενο αυτό δεν είναι πρωτοφανές. Το ξαναζήσαμε πριν από μήνες με τον τρόπο που αντιμετωπίστηκε ο ΣΥΡΙΖΑ μετά τη δημοσκοπική του άνθηση. Οταν τα κανάλια αντιλήφθηκαν ότι το νέο αυτό ρεύμα της Αριστεράς δεν περιοριζόταν (όπως επεδίωκαν με την υπερπροβολή του την περίοδο της ανυποληψίας του ΠΑΣΟΚ) σε μια απλή ανανέωση του λάιφ στάιλ, αλλά έδινε μάχες σε όλα τα μέτωπα και άνοιγε την προοπτική μετά από πολλά χρόνια να δημιουργηθεί ένα μαζικό ριζοσπαστικό κίνημα, έσπευσαν με νύχια και με δόντια να το συρρικνώσουν,
Κατά διαβολική σύμπτωση, τόσο την επίθεση κατά των Οικολόγων Πράσινων όσο και τη συκοφάντηση του ΣΥΡΙΖΑ ανέλαβαν να διεκπεραιώσουν τα στελέχη του ΛΑΟΣ, τα οποία βρίσκουν φιλόξενο στασίδι σε όλα τα κανάλια ως εκφραστές της «εθνικής γραμμής». Και βέβαια κανείς από τους τηλεαστέρες που τους φιλοξενούν δεν διανοείται να δείξει τα δικά τους «βίντεο», με τις ρατσιστικές, αντισημιτικές και φιλοχιτλερικές εκρήξεις.
Αντί για άλλο σχόλιο σ' αυτή την κινητοποίηση σκοτεινών μηχανισμών, που αναλαμβάνουν εργολαβικά να συκοφαντήσουν τα πολιτικά ρεύματα που τολμούν να αμφισβητήσουν τον καθωσπρεπισμό του «τρικομματισμού», αναδημοσιεύουμε ένα μικρό διήγημα -για την ακρίβεια χρονογράφημα- του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη που δημοσιεύτηκε το 1906 με τον τίτλο «Ο Διδάχος» (ο δάσκαλος). Πρόκειται για την πιο εύστοχη κριτική των επαγγελματιών του εθνικισμού και της θρησκοληψίας, γραμμένη από κάποιον που δεν μπορεί να κατηγορηθεί ως «ανθέλλην» ή «εχθρός της εκκλησίας». Ασφαλώς δεν είναι τυχαίο που αυτό το μικρό χρονογράφημα αποφεύγεται από τους ανθολόγους του Παπαδιαμάντη, ενώ δεν αναφέρεται καν σε μελέτη για την «Πολιτική σκέψη του Παπαδιαμάντη» (του Σαράντου Καργάκου, εκδ. Αρμός, Αθήνα 2003).
Ανάμεσα εις τα τόσα νεοπλάσματα των ποικιλώνυμων συλλόγων, κοντά εις τας διαφόρους Αναστάσεις, Αναμορφώσεις, Αναγεννήσεις, Αναζυμώσεις και Αναπλάσεις, τας επαγγελλομένας την διόρθωσιν -επειδή μεταξύ όλων των επαγγελμάτων, εις όλον το Γένος, περνά εξόχως το επάγγελμα της θρησκείας, καθώς και το του πατριωτισμού- εδοκίμασε και ο περί ου ο λόγος, ο Θεόδωρος Χρυσοβουλλίδης, να συστήση και αυτός ένα σύλλογον. Είναι αληθές, ότι εχρημάτισε προς καιρόν μέλος εις όλους τους άνω ρηθέντας συλλόγους και εις πολλούς άλλους ακόμη, πλην δεν ευδοκίμησεν. Η «μπογιά του δεν περνούσε», καθώς είπεν είς αδιάκριτος φίλος του.
Τότε εδοκίμασε να συστήση, ως είπομεν, σύλλογον ιδικόν του. Τον εβάπτισεν η «Αναβίωσις». Αλλά δεν επρόκοψεν. Μόλις δέκα ή δώδεκα συγκατένευσαν, μετά πολλάς προσπαθείας του Χρυσοβουλλίδου, να εγγραφώσι μέλη. Ολίγιστοι προκατέβαλον μονόδραχμά τινα. Αλλοι υπεγράφησαν διά να πληρώσουν, αλλά δεν επλήρωσαν. Τέλος εφαγώθη ένα γκιουβέτσι, εψάλησαν άσματα τινα θρησκευτικά και πατριωτικά και ο σύλλογος διελύθη.
Μετ' ολίγον καιρόν, πάλιν νέαν απόπειραν έκαμεν ο Θεόδωρος διά να συμπήξη ένα σύλλογον, η «Ανακαίνισις». Πέντε ή εξ ενεγράφησαν. Κανείς δεν έδωκε λεπτόν. Ούτε γκιουβέτσι, ούτε άσματα. Ο δεύτερος σύλλογος απεδείχθη νεκροτόκιον.
Τρίτος σύλλογος, η «Αναψύχωσις», εσχεδιάσθη από τον Χρυσοβουλλίδην μετά καιρόν ύστερον, όταν ήρχισαν τα πράγματα να γίνωνται απειλητικώτερα εν Μακεδονία. Αυτήν την φοράν, συνεκεντρώθησαν δεκάδες τινές δραχμών. Μετά πρώτον και δεύτερον γκιουβέτσι, τα πράγματα ήρχισαν πάλιν να κρυώνουν. Ο σύλλογος εναυάγησε και απεδείχθη θνησιγενής, όπως οι προ αυτού.
Εντοσούτω, ο Θεόδωρος δεν απεγοητεύετο, κι εξηκολούθει να περιφέρεται εις εκκλησίας και εις ομηγύρεις, να βγάζη λόγους και να κηρύττη. Ο «αδιάκριτος φίλος» τού είπε μία των ημερών:
- Μα τι τσαμπουνάτε, σεις μερικοί; Το βήμα της εκκλησίας δεν είναι, όπως το βήμα το δικανικόν, το βήμα το πολιτικόν, όπου υπάρχουν ρήτορες και αντιρρήτορες, όπου διακόπτουν ελευθέρως τον αγορεύοντα, όπου δευτερολογούν, και τριτολογούν και συζητούν. Το εκκλησιαστικόν βήμα -ο άμβων- είναι αυστηρόν, αποκλειστικόν, αυθεντικόν. Είς μόνος ομιλεί. Υποτίθεται, ότι λέγει, όχι διδόμενα, αλλά συμπεράσματα, παραδεδεγμένα, αναμφισβήτητα, δόγματα. Δεν επιτρέπονται εκεί αι αυτοσχέδιοι ανοησίαι. Διά τούτο ο είς εκείνος πρέπει να είναι χρισμένος από την εκκλησίαν. Οφείλει να είναι το στόμα της εκκλησίας, επειδή συζήτησις δεν επιτρέπεται, ούτε δευτερολογία, ούτε διακοπή. Ανάγκη άρα να είναι κληρικός.
Διατί δεν γίνεσθε παπάδες, επί τέλους, αν είσθε άξιοι; «Εν τω ναώ δουλεύσετε, εν τω ναώ τραφήσεσθε». Οχι να κάμετε «πορισμόν την ευσέβειαν», άνθρωποι λαϊκοί, κοσμικοί, με στριμμένους μύστακας, με ορθά κολλάρα. Τι καινοτομίαι, τι ξενισμοί, τι λεσχηνείαι (σ.σ.: φλυαρίες) είναι αυτά; Προτεστάνται είμεθα ημείς εδώ;
Υστερα από την ελευθεροστομίαν αυτήν, εξηφανίσθη επί μήνας ο Θεόδωρος και δεν τον έβλεπε πλέον ο «αδιάκριτος φίλος». Ηκουσεν αορίστους φήμας, ότι ο «διδάχος», μεθ' όλην την ηλικίαν και το πενιχρόν εξωτερικόν του, εις το κρυπτόν εζήτει να εύρη «νύφη κοκκώνα» και ότι κατέβαλλε πολλάς προσπαθείας προς τούτο. Ελεγαν ότι δύο ή περισσοτέρας φοράς είχε γελασθή έως τώρα, και ότι είχεν υπάγει μάλιστα εις μίαν πόλιν της Πελοποννήσου προς εύρεσιν του ποθουμένου. Προσέθετον μάλιστα ότι μία παρέα, αγαπώσα μέχρι βαναύσου φορτικότητος να παίζη φάρσες, είχε εκμεταλλευθή την μικροπιστίαν του, και είχε γελάσει εις βάρος του ατυχούς ανθρώπου πολύ απρεπώς.
Τέλος μίαν εσπέραν περί την δύσιν του ηλίου, ο "αδιάκριτος φίλος" είδε μακρόθεν τον Χρυσοβουλλίδην εις εν πεζοδρόμιον της οδού Ερμού, ολίγον παραπάνω από την Καπνικαρέαν, να τρέχη κατερχόμενος προς τα κάτω. Ο "αδιάκριτος φίλος" εις το αντικρινόν πεζοδρόμιον ανήρχετο.
Ο Χρυσοβουλλίδης είδε τον φίλον του, αλλ' έστρεψε βιαστικά το πρόσωπον προς τον τοίχον, κι επροσποιείτο, ότι δεν τον είδε.
Εβγαλε με την αριστεράν από την τσέπην του το μανδήλιον, κι εκάλυπτε τον μύστακα, ως να εσκουπίζετο.
Τούτο έκαμε τον φίλον να κοιτάξη καλύτερα και τότε είδε καθαρά, ότι ο Θεόδωρος είχε βάψει τον λευκόν μύστακα με κόκκινον χρώμα.
- Ε! Θόδωρε! έκραξε γελών ο φίλος. Να ιδούμε αν θα περάση τώρα η μπογιά σου.
Και είτα επέφερε:
- Τώρα είναι καιρός να συστήσης πάλιν κανένα σύλλογον ...και να τον ονομάσης «Ανάβαψις». *
Σημείωση: ακολουθήσαμε την έκδοση του Γ. Βαλέτα.
Ο Ν.Δ.Τριανταφυλλόπουλος θεωρεί ότι είναι λανθασμένη η τελευταία λέξη (Ανάβαψις) και ορθή ονομασία του τελευταίου συλλόγου είναι «Ανήβησις».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου