Δράση για το περιβάλλον που υποβαθμίζεται παγκόσμια

Η 5η Ιουνίου θεσπίστηκε από τον ΟΗΕ το 1972 ως Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος για να αναδείξει τη σημασία του περιβάλλοντος στη συνείδηση του κόσμου. Αδιαμφισβήτητα στα χρόνια που πέρασαν έχουν κερδηθεί πολλές μάχες, όμως ο «πόλεμος» χάνεται γιατί το μοντέλο οικονομίας και κατανάλωσης που έχει επιβληθεί στον πλανήτη έχει ως προτεραιότητα τη διατήρηση της κυριαρχίας του και όλα τα άλλα (περιβάλλον, άνθρωπος, πολιτισμός) περνάνε σε δεύτερη μοίρα. Έτσι, το περιβάλλον υποβαθμίζεται παγκόσμια με καταιγιστικούς ρυθμούς και η Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος, αντί για ευκαιρία προβληματισμού και περισυλλογής, αποτελεί ευκαιρία για φιέστες ακόμα και από φορείς που ευθύνονται για την υποβάθμισή του.

Έτσι και στην Ελλάδα, πίσω από τα παχιά λόγια για την περιβαλλοντική προστασία, με τις ευλογίες των κυβερνήσεων και τις νομοθετικές διευκολύνσεις που αυτές παρέχουν, κάποια συμφέροντα και κάποιες ελίτ πραγματικά έχουν παλαβώσει! Ξεπουλιούνται πλέον τα πάντα. Όχι απλά κάποια κρατικά ακίνητα ή κάποια ασημικά, αλλά και τα ίδια τα κουφώματα και τα θεμέλια του οικοδομήματος της ελληνικής οικονομίας!

Παραχωρούνται, λοιπόν, σε τουριστικά και εξορυκτικά συμφέροντα παραλίες, νησιά, δάση, προστατευόμενες περιοχές από τις αξιολογότερες οικολογικά. Στην τελευταία σοδειά περιλαμβάνονται νευραλγικά «φιλέτα» γης στην «Ριβιέρα» της Αττικής, αλλά και η έκταση των Αγροτικών Φυλακών Κασσάνδρας, όπου ένας πολύχρονος δικαστικός αγώνας των Οικολόγων κατάφερε να προστατέψει τον υγρότοπο της Ν. Φώκαιας από συγκεκριμένα τουριστικά συμφέροντα που ήθελαν να τον μετατρέψουν σε γήπεδο γκολφ.

Τα συμφέροντα των ορυκτών καυσίμων, λιγνίτη, πετρελαίου και φυσικού αερίου, κάνουν πλέον πάρτι, με τους ανθρώπους που τους εκπροσωπούν στη συγκυβέρνηση. Δεν μπορούμε να επιτρέψουμε να γεμίσουν οι θάλασσές μας στο Λιβυκό και στο Ιόνιο με εξέδρες άντλησης φυσικού αερίου, πετρελαίου και άλλων ορυκτών διότι αυτό θα σημάνει τεράστιες επιπτώσεις στα θαλάσσια οικοσυστήματα και σοβαρό πλήγμα στην τουριστική οικονομία. Δεν μπορούμε να γίνουμε συνένοχοι σε ένα τοξικό μέλλον, να μη ζητάμε την απαγόρευση και καταστροφή όλων των χημικών, πυρηνικών και βιολογικών όπλων μαζικής καταστροφής σε όλο τον πλανήτη και να μην απαιτούμε παρακολούθηση και έλεγχο της διαδικασίας από ειδικούς επιστήμονες και ερευνητικά κέντρα των χωρών που γειτονεύουν με το σημείο που θα γίνει η διαδικασία της υδρόλυσης εν πλω.

Την ίδια στιγμή, ο ίδιος ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, κ. Βενιζέλος, παρέα με τον υπουργό ΠΕΚΑ, κ. Μανιάτη, κατεβάζουν τα ευρωπαϊκά τείχη προστασίας απέναντι στα μεταλλαγμένα και παρέχουν απίστευτες διαπραγματευτικές δυνατότητες στις μεγάλες πολυεθνικές του κλάδου, οι οποίες θα μπορούν να «τυλίξουν σε μια κόλλα χαρτί» ακόμη και ισχυρές ευρωπαϊκές χώρες που θα προσπαθήσουν να αντιτάξουν μεμονωμένα επιχειρήματα για να μην εισβάλει αυτή η τερατώδης τεχνολογία στα χωράφια τους. Η κραυγή αντίστασης για το ξεπούλημα του νερού της Θεσσαλονίκης, όπως εκφράστηκε από το πρόσφατο δημοψήφισμα, λίγο απασχόλησε τους μεσεγγυητές των μεταβιβάσεων.

Ωστόσο, υπάρχουν και φωτεινές χαραμάδες. Ελπίδα παίρνουμε από τον αγώνα των κατοίκων της Χαλκιδικής εναντίον της εξόρυξης χρυσού, των κατοίκων του Ασωπού εναντίον της καταστροφής του ποταμιού τους, των κατοίκων της Θεσσαλονίκης ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του νερού και από πολλές άλλες περιπτώσεις όπου βλέπουμε τις κοινωνίες να αντιστέκονται μαζικά και συλλογικά ενάντια στην καταστροφή του τόπου τους.

Οι Οικολόγοι Πράσινοι, λοιπόν, δεν γιορτάζουμε γιατί εκτιμούμε ότι το περιβάλλον, ο άνθρωπος και ο πολιτισμός πρέπει να έρθουν σε πρώτη μοίρα. Θέλουμε η αλληλεγγύη να αποτελεί την κυρίαρχη αξία στις κοινωνίες. Βλέπουμε την κυριαρχία του ανθρώπου στη φύση ως πηγή ευθύνης και όχι ως πηγή εξουσίας και ασυδοσίας.

Μέσα από την ουτοπία των ευχών ευχόμαστε του χρόνου τα πράγματα να είναι καλύτερα, όμως γνωρίζουμε ότι όσο οι κοινωνίες δεν παίρνουν τις τύχες τους στα χέρια τους, όσο το φυσικό περιβάλλον αντιμετωπίζεται ως φτηνό μέσο παραγωγής, δεν υπάρχει ελπίδα για να σταματήσει η κατηφόρα. Άλλωστε, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η φράση «σκέψου παγκόσμια δράσε τοπικά» εκφράζει με τον καλύτερο τρόπο τη στάση που οφείλουμε να κρατάμε τόσο ως κοινωνίες όσο και ως συλλογικότητες και άτομα.